Austangola, heldur köld og skýjabakki hefur hlaðist upp í suðri. Lopapeysan vinur minn heldur mér þokkalega heitum og hristingurinn framkallar nóga hreyfingu til að halda mér við efnið. Síðasti snúningurinn áður en ég sæki bindivélina. Það hefur gengið illa að ná þurru, bleytutíðin þrálát og tuggan sem ég er að snúa er orðin gulnuð, Það hellirigndi í hana hálfþurra fyrir viku og síðan hefur varla sést til sólar.
Þetta er ekki merkileg tugga, hún er þó skást á grasfitinni enda langmest sprettan þar. Hitt eru hálfgerð nástrá í eyðimörk sem enda í sandfláka þar sem kartöflugarðarnir eru, óttalega rytjuleg jörð, grassnauð og brekkan bara blásvartur sandur.
Það eykur í vindinn og lopapeysan heldur illa gegn hrollinum, Skýjabakkinn hefur stækkað og færist hratt yfir, fyrstu droparnir falla, þeir eru kaldir og blautir, sagan virðist ætla að endurtaka sig og hálfþurr tuggan verður að bíða enn um stund. Ég losa tætluna aftan úr traktornum, hrollkaldur, þetta verður léleg tugga.
Mér datt þetta í hug áðan þegar ég sat í dúnmjúka sófanum mínum í kofanum hér á Föðurlandi í hlýju og notalegheitum og horfði út í laufskrúðið sem prýðir blettinn. Nákvæmlega hér sem ég sit skildi ég eftir sporin sem ég lýsti hér að framan, það nálgast 40 ár síðan. Það hefur fennt í þau en hér liggja þau samt. Þessi gróðurreitur sem nú er hér man tímana tvenna... og ég líka.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli