Bærinn í dalnum

Botn í Geirþjófsfirði









Hér á eftir fer órímað ljóð. Ekki er það allra smekkur.
Móðurbróðir minn kom í Botn ekki löngu áður en hann dó að heimsækja
bernskuslóð sína. Hann orti ljóð um horfna tíð. Það er ljúfsár tregi í ljóðinu
hans, en gríðarlega fallegt.

Þegar þetta varð til hér að neðan var ég að hugsa um þessa ferð hans
vestur og móður mína en þau voru á svipuðum aldri og miklir mátar .......!

Stendur hann við túnfótinn
Að gamla bænum
Vindurinn gnauðar
Í fölnuðu grasi

Horfir inn í hugskot sitt
Mynd af fallegum bæ
lítil börn að leik
Iðandi líf

Þroskuðum augum
Horfast þeir
Maðurinn og bærinn
Þeir muna báðir

Minningarnar
Angurværar
Ylja eins og sólin
Fallegt líf í vestfirskri í sveit

Hljóðlega
Með mikilli virðingu
Spjalla þeir
Maðurinn og bærinn

Senda hugsanir sínar
Á milli
Hann var eitt barnanna
Í hópnum

Manstu eftir systur minni
Við sátum yfir ánum
Manstu eftir dulunni
Á barðinu

Þeir vita báðir
Að tíminn líður
Að ekkert í veröldinni
Fær því breytt

Tregafullt
Tilfinningaflóð
Strýkur hjartastrengi
Við túnfótinn

Á köldum degi
Þarna
Kvað við skálda raust
Það var hinsta kveðja

Bærinn stendur einn
Í dalnum
Eina hljóðið
Er ýlfrið í vindinum