Icesave og kosningarnar

Fólk er fífl... segja sumir. Ég er ósammála fullyrðingunni í megindráttum, ég tel frekar að upp til hópa sé fólk ágætlega að sér og alls ekki fífl. Er þá ekki fagnaðarefni að fólk fái að greiða atkvæði um Icesave, er það ekki besta mál? Ég held reyndar að niðurstaðan blasi við fyrirfram og það þurfi nánast ekki að kjósa um þetta mál, hún verður sú sama og síðast nema að framhaldið verður dómstólaleiðin sem verður öllum líkindum farin í þetta sinn. Það er þá vilji fólksins sem ræður, svo hvert er þá vandamálið?
Spurningin hlýtur að snúast um hvort fólk hafi nægar forsendur til að taka afstöðu af einhverju viti. Er það eitthvað til að hræðast?

Afhverju ræður fólk arkitekt og verkfræðing til að teikna hús? Er ekki bara nóg að vera þokkalega ágætur í teikningu og komast bara sjálfur fram úr því? Fólk þekkir reyndar ekki reglugerðina sem þarf að fylgja eftir í þaula eða burðarþolsfræðin svo húsið fjúki ekki í næsta roki eða hristist ekki í sundur í næsta jarðskjálfta, eða eðlisfræðina bakvið þéttingu lofts þar sem kalt og heitt loft mætast og loftunarkröfur til að mæta rakamettuninni sem þá verður óhjákvæmilega – margir vita ekki einu sinni hvað loftun er. Eða kröfur um brunafrágang, hvar þarf eldvarnarveggi eða brunaop, hvað er brunaop? Fjöldinn kann yfir höfuð ekkert um byggingamál.

Icesave snýst um snúin og flókin lögfræðileg álitaefni. Ekki einfaldari en fræðin á bakvið eina húsbyggingu, öðru nær. Við fáum fræðinga til að sjá um húsateikningarnar fyrir okkur en ætlum sjálf að teikna upp bestu lausn í Icesave, því við erum snillingar, eins og best sást þegar við lögðum heiminn að fótum okkar í þenslunni. Málið er svo flókið að hæfustu lögspekingar hafa eytt mánuðum í að kafa í málið til að átta sig á landslaginu og hafa fundið út að vafasamt sé að fara dómstólaleiðina. Hættan er raunveruleg, sú að þjóðin skjóti sig í fótinn og sitji eftir með sárt ennið, margfalda skuld og flekkað mannorð í samfélagi þjóðanna.

Við teiknum húsin okkar ekki sjálf af því við teljum sérfræðingana þekkja betur til verka. Nokkrir okkar hæfustu lögfræðinga hafa gefið út að mjög varasamt sé að láta reyna á dómstólaleiðina. Líkurnar eru okkur ekki hliðhollar. ESA nefndin, með stóð lögfræðimenntaðra sérfræðinga innanborðs hefur komist að þeirri niðurstöðu að okkur beri að borga Icesave kröfur Hollendinga og Breta að lögum hvort sem okkur líkar það betur eða verr. ESA mun sækja mál á okkur fyrir EFTA dómstólnum fyrir samningsrof og síðan munu Bretar og Hollendingar væntanlega sækja skaðabótamál og beita fyrir sig jafnræðisreglunni sem er í fullu gildi og skyldar okkur til að borga erlendum innistæðueigendum á sama hátt og innlendum. Þeir geta einnig notað orð Forsætisráðherra í ríkisstjórn sem lýsti því yfir 2008 að öll skuldin yrði greidd en sú yfirlýsing er væntanlega bindandi að þjóðarrétti. Við höfum innleitt meirihluta regluverks Evrópusambandsins inn í okkar landsrétt í gegnum EES og höfum því ekki val, við lútum þeim reglum.

Hvati þessa pistils er þessi þungi tónn í þjóðfélaginu. Fólk telur sig vita betur en hæfustu lögvitringar, það er tilefni kjánahrolls niður hrygglengjuna að hlusta á slíka einstaklinga, enda.... má segja að ef einhverjir falla undir upphafsorð þessa pistils þá eru það sennilega þessir.

Ég get ekki tekið undir hallelújakórinn í kringum forsetann fyrir að synja lögunum staðfestingar. Þvert á móti tel ég hann vera á harðahlaupum að gambla með fjöregg þjóðarinnar og taka áhættu fyrir okkar hönd langt út fyrir skynsemismörk.
Ég tek undir orð ritstjóra DV í dag (22. feb.)„Þjóðarskútan leggur nú á djúpið þar sem óvissan ein er fararnestið“. Í boði forseta vors, lesandinn athugi það.

Það er ekki víst að við verðum jafn heppin og síðast. Tíminn mun leiða það í ljós. Það er þá alltaf hægt að vera foxillur út í ríkisstjórnina, það er þjóðaríþrótt.

Ég mun segja já í kosningunum.