Næsti kafli

Mikinn heiður á hún skilið, Perlan mín. Í heil 28 ár hefur hún mátt þola mig.
Það hét Litlaholt, holtið fyrir norðan bæinn, þar sem sagan hófst. Holtið var reyndar ekki svipur hjá sjón þegar þetta gerðist, miðað við fyrri daga, þegar það var alvöru holt og lækurinn rann í gilinu austan við það. Tilvalinn staður fyrir laghenta menn að stífla fyrir og gera sundlaug. Það gerði víst afi minn heitinn, byggði sundlaug. Þar lærði pabbi minn og bræður hans að synda, í köldu vatninu.

Það var ágústmánuður árið 1976, á Kotmóti. Þá var Litlaholt orðin ávöl hæð vestan við steypiríið hans Grétars, búið að ýta því út og gera tún. Við höfðum verið á gangi lengi og talað saman um allt og ekkert undir seytlandi hljóði lækjarins sem ég þekkti svo vel. Hún vissi ekkert um tilfinningar sveitapiltsins við hliðina á sér. Vissi ekki að ég hafði dáðst að henni lengi, í laumi.
Hún hafði því heldur enga hugmynd um hver sú örlagastund var, þegar hún smeygði hönd sinni í mína þarna á Litlaholti, og hjarta sveitapiltsins sprakk í tætlur. Viðkvæmur og ástfanginn drakk ég í mig hvert orð sem hún sagði, mér fannst eins og heimurinn lægi við fætur mína og ég gæti sigrað hann með því einu að veifa litla putta. Það teygðist á göngutúrnum, hann endaði síðla kvölds í hlöðunni heima þar sem sest var niður í ilmandi glænýju heyi. Spjallið entist fram undir morgun.

Hún vissi ekki þá að þetta voru fyrstu orð sögunnar okkar saman. Saga sem telur orðið þrjátíu ár. Ég var ástfanginn ungur maður, ölvaður af þessari reykjavíkurmær sem fangaði hjarta mitt á þennan ógleymanlega hátt.
Þetta er lengsta ölvunarástand mitt, alveg klárlega, því það endist enn. Munurinn er samt sá að í dag er ég ekki bara ástfanginn heldur hefur reynsla áranna, misjöfn eins og gengur, fært mér sanninn um að þessi örlagastund færði mér þarna betri gjöf en ég nokkurntíman var verðugur að eignast.
Minningin er góð og yljar mér.
Ég vona af heilum hug að við fáum að ganga saman inn í sólarlagið - þar sem sólin okkar sest.