Þannig fór það nú

Kosningar afstaðnar og ný stjórn lögð af stað. Ég verð að segja að mér líst illa á þetta samkrull við Ingibjörgu. Hef ekkert meira um það að segja.

Við komum heim á fimmtudagskvöldið úr velheppnaðri danmerkurferð. Eindæma veðurblíða elti okkur, í orðsins fylltu. Við lentum í Kaupmannahöfn í grenjandi úrhellisrigningu sem hafði staðið í nokkra daga. Við tókum bílaleigubíl á flugvellinum og keyrðum til Jótlands. Strax á Fjóni keyrðum við út úr rigningunni og á Jótlandi var komin sól sem hélst þá daga sem við vorum þar. Morguninn sem við lögðum af stað til Kaupmannahafnar aftur var komin rigning og kalsi á Jótlandi. Við keyrðum svo inn í Kaupmannahöfn i glampandi sól og hita, sem hélst þangað til við fórum heim, svo við vorum hundelt af góðu veðri.

Föstudagsmorguninn beið með fullt fangið af verkefnum til að takast á við. Það var bara gott.
Strákarnir höfðu staðið sig vel meðan ég var úti. Ég var ánægður með það. Pólverjar eru prýðisfólk.
Í gær var ég ásamt tveimur Pólverjum inni á uxahryggjaleið að setja upp eldhúsinnréttingu í vinnubúðir fyrir Hjalla bróðir. Hann er þar að byggja nýjan veg. Hjalli hefur byggt upp ræktarlegt verktakafyrirtæki. Hann kemur víða við og ber fyrirtækið hans með sér góðan vitnisburð.

Núna er hvítasunnudagur og því hátíðardagur. Þá er þess minnst að heilagur andi var okkur gefinn. Hann er góður förunautur í gegnum lífið, einskonar tenging við guðdóminn. Virkar ekki ólíkt og signalið sem þarf til að gemsinn okkar virki. Það næst ekki samband utan þjónustusvæðis eins og inn á uxahryggjum í gær.

Guðstrú er góð, hún felur í sér auðmýkt gagnvart því sem er manni miklu stærra og meira. Það veitist mér auðvelt að trúa á Guð. Það er mér meira fótakefli hvernig allt of margir trúmenn akta sína trú. Ofsi og blind trú á bókstafinn er í mínum augum fáfræði þeirra sem ekki eiga sér víðari völl en þann sem þeim er skammtaður af einfeldningum sem telja sig hafa æðra umboð en aðrir.
Það er miður sú staðreynd að margar kirkjur með slíka einstaklinga á stýri, eru að troðast á akrinum eins og bitlaus þreskivél og troða niður meira en þær afla.
Það er því sennilega vænlegra til árangurs að fara út með orf og ljá og slá þar sem gras er, en að hanga um borð í þannig þreskivél. Því þegar öllu er á botninn hvolft segir Guðsorðið að ein brotin sál skipti meira máli en hundrað "réttlættir".

Við ætlum að skreppa austur í dag með klukkuna fornu. Hún fær virðingarsess í kofanum okkar á Föðurlandi.
Dagurinn er fallegur og góður, og ekki síst ber hann með sér fögur fyrirheit.

Tíminn....

...hægir á sér þegar maður hlustar á notalegt gamaldags tikk í gamalli klukku.....finnst mér.


Klukkan okkar í stofunni heima er ættuð héðan frá Jótlandi. Við eru hér enn á ferð. Nú erum við með tvær dætra okkar með í för og það er gaman hjá okkur. Gömul klukka er eitt af því sem ég var ákveðinn í að hafa í kofanum okkar á Fitinni. Klukku sem tikkar hægt og slær fallega. Við fórum í sveitina hér við Støvring á sama stað og venjulega. Konan sem rekur antikbúðina opnaði fyrir okkur þó búið væri að loka, enda árlegir gestir.


Og viti menn klukka sem féll alvega að óskum okkar hékk þar á veggnum.
Verðið hlægilegt miðað við heima, svo hún var keypt eftir að hafa fullvissað okkur um að hún væri í lagi.

Annars erum við að fara á ströndina á eftir og ætlum að eyða deginum þar. Við erum að njóta okkar virkilega hér enda búum við í góðu yfirlæti Óla og Annette.

Hér er klukkan góða, flott ekki satt.






Hafið það frábært heima.

Gott mál...!

Ég verð að játa að ég andaði léttar þegar úrslit kosninganna lágu fyrir. Munurinn samt ólíkindalega lítill. Ég var á tímabili í nótt hræddur um að við fengjum þriggja flokka vinstristjórn.
Sameiginlegt verkefni allra vinstri flokkanna mistókst. Ríkisstjórnin hélt velli, naumlega þó. Reynslan er ólygnust eins og máltækið segir og þjóðin kaus, minnug verkanna. Ég hélt reyndar að Samfylkingin gyldi meiri afhroð. Það eru greinilega nógu margir búnir að gleyma því sem á undan er farið. Nefni R listann með Ingibjörgu í fararbroddi sem dæmi.

Fylgishrun Framsóknar kemur svo sem ekkert á óvart. Þeir hafa verið á brauðfótum lengi. Sjálfstæðisflokkurinn stendur með pálmann í höndunum. Hann hefur núna þá sérstöðu að geta valið sér samstarfsflokk, og lagt honum línurnar nánast eins og honum sýnist. Sá flokkur sem ætlar að fara með honum hefur lélega samningsstöðu. Eitthvað múður, þá ertu ekki memm.

Var að koma inn úr gönguferð upp með á, með tvær afadætur sem sváfu hér í nótt, Petru Rut og Katrínu Töru.
Það var hressandi.

Einskonar veiðiferð...

Það er kannski of djúpt í árina tekið að tala um eggjatínslu sem
veiðiskap. Það er samt á svipuðum stað í huganum. Bernskuárin bera í farteskinu margar minningar af vorferðum til eggja. Þá var farið niður í sandgræðslugirðingu sem kallað var.
Stórt svæði á söndunum sem landgræðslan var með til uppgræðslu. Þar tíndum við grágæsaregg.


Ég fór í eggjaferð í morgun ásamt tveimur bræðra minna, Hansa og Danna. Við fórum að Heklurótum og gengum upp með Tungnaá.
Heiðagæsin verpir um allt land í klettum og syllum, eins og nafnið ber með sér, helst til heiða og fjalla nálægt vötnum eða ám.




Læt fylgja nokkrar myndir að gamni.

Þessi mynd er af Þjórsá rétt fyrir ofan Þjófafoss
sunnan við Búrfell








Níu egg á mann var afraksturinn. Þetta var skemmtileg ferð í góðum félagsskap.

“Fljótandi, fljótandi auðlegð”

Sumir, þeirra á meðal ég, þurfa stundum eitthvað sérstakt til að kveikja á perunni. Ég var að vinna frameftir í kvöld en kom samt heim á undan Erlu og Hrund sem eru ennþá ókomnar. Þær eru að mæðrablessa Írisi, ásamt fleiri völdum konum ættarinnar, en Íris kemur bráðum með fyrsta drenginn í þessa fjölskyldu.

Veðrið er með eindæmum gott þessa dagana. Það var því freistandi að taka einn göngutúr áðan þegar byrjaði að rökkva. Það var líka eintóm sæla.
Ég gekk upp með á. Loftið ómaði af söng farfuglanna og ég naut þess í botn að vera hluti af þessu yndislega vorkvöldi. Ég tók sveig til baka og gekk eftir klettunum til baka. Þessir klettar grúfa sig hér bakvið húsið mitt og upp með ánni í norður. Á hæsta klettinum er gott að setjast niður. Ágætis útsýni er yfir bæinn og hann speglast fallega í ánni.

Þarna á klettinum, horfandi yfir bæinn minn og húsið mitt hjúfra sig við enda götunnar minntist ég orða eldri konu sem hún sagði við mig á einum erfiðasta kafla lífs míns.
Hún hafði beðið til Guðs yfir aðstæðum okkar og færði mér huggunarorð frá sjálfum Skaparanum. Hún sagði: “Ég mun veita þér fljótandi, fljótandi......fljótandi auðlegð”, með mikilli áherslu í orðum sínum. Þessi kona var Kristín Jónsdóttir heitin, blessunin tengdaamma mín. Lítil, mikilsverð kona.

Á árunum eftir þetta var mér stundum hugsað til þessara orða og fannst nú ekki bóla mikið á þessari auðlegð.

Á klettinum áðan þegar þessum orðum skaut í kollinn á mér fattaði ég allt í einu samhengið.... Ég bý við þessi orð. Þau eru hlutskipti mitt.
Mér hafa hlotnast fágæt gæði. Ég hef átt nógu mögur ár til að augu mín sjái fegurðina í lífinu sjálfu, flórunni í kringum okkur. Litlu augnablikunum sem breyta sögunni.
Augnablikinu sem við Erla hittumst fyrst. Ástinni, ávöxtunum.
Fegurðina í skynjuninni allri. Hljóðinu, lyktinni, bragði, heyrn og sjón, yndisleikanum í öllu og allsstaðar, og það skrítnasta.... fegurðina í erfiðleikunum sem gjarnan verða til að skapa skýrari mynd af því sem skiptir máli, og hverju má henda.

Þetta er fljótandi auðlegð.

Það er bara þannig...

....að fólk fær misjafnar vöggugjafir. Við vorum á tónleikum hjá Söngskóla Reykjavíkur í kvöld. Meðal annarra var tengdasonur minn Karlott að syngja en hann hefur verið við söngnám í vetur. Ekki að það hafi komið mér á óvart þá söng hann afar vel. Með allri virðingu fyrir hinum sem einnig sungu, þá bar hann af.

Hverjum þykir sinn fugl fagur myndi einhver segja....en, hafandi sjálfur verið í kór til nokkurra ára og hlustað mikið á tónlist í gegnum árin tel ég mig geta lagt nokkuð óháð mat á hver getur sungið og hver ætti að sleppa því - ég til dæmis hætti....!

Vil nota tækifærið hér og óska tengdasyninum til hamingju með flottan söng, klingjandi tenór – flott.

Fraus saman....!

Það var talið boða gott sumar hér áður fyrr á árunum, ef vetur og sumar frysu saman. Það er komið sumar skv. dagatalinu þó hitastigið sé ekki hátt. Það er líka orðið sumarlegt hér í sveitinni. Farfuglarnir eru farnir að kvaka hér hver í kapp við annan. Sérstaklega á næturnar.

Við hæfi er að þakka lesendum síðunnar fyrir veturinn sem hefur verið viðburðaríkur og góður og óska ykkur gleðilegs sumars.

Ég sit nú við skriftir einu sinni enn. Ástæðan er BA ritgerðin mín. Jú henni var lokið, en ég fékk boð um að birta 6 síðna úrdrátt úr henni í blaði sem Lögrétta er að gefa út í tilefni útskriftar laganema þetta árið. Blaðið er gefið út í 2500 eintökum og verður dreift á flestar lögfræðiskrifstofur landsins og ýmsar biðstofur.
Maður má víst grobba í hófi þá sjaldan að tilefni gefst til þess. En þetta er viðurkenning á ritsmíðunum. Það er ekki auðvelt að fá birtar fræðigreinar í lögfræði almennt. Þær þurfa helst að opna nýja sýn eða vinkil á málefni. Það verður því forvitnilegt að sjá viðbrögðin hjá lögmönnum á markaði.

Ætla að nýta tímann núna fram eftir degi við skriftir og síðan ætlum við að skreppa austur á Föðurland og kíkja aðeins á notalegheitin þar.

Njótið daganna, því þeir eru góðir .......

Pólitíska landslagið

Þjóðin er ekki vitlaus. Greinilega eru allt of margir með hausinn í lagi fyrir vinstra sullið sem dælt er yfir okkur núna. Skoðanakannanir gefa ákveðna vitneskju um ástandið hér úti á markaðnum. Ef fram fer sem horfir kemst vinstri stjórn ekki að eftir kosningar.
Það væri vel.

Ingibjörg snýst eins og vindhani í íslenskum umhleypingum í kringum hugmyndafræði Samfylkingarinnar meðan fleiri og fleiri brosa út í annað og sannfærast að þessu fólki er ekki hægt að hleypa í bílstjórasætið. Tjái hún sig sem mest, því fylgið virðist hrynja í réttu hlutfalli við það.
Vinstri grænum er líka að fatast flugið. Líklega stóriðjustefnan þeirra. Fólk er almennt ekki asnar.
Frjálslyndir eru ekki búnir að fatta ennþá að við erum hluti af stærri heild og höfum ekki lyklavöldin að fullveldi okkar lengur. Það er margt sem er ákveðið fyrir okkur úti í Brussel. Frjáls för launafólks innan ESB er það sem við búum við og punktur. Meðan atvinnu er að fá getum við ekki stemmt stigu við aðsókn fólks innan ESB á íslanskan markað. Jón Magnússon ætti að vita þetta.
Ómar ætti að halda áfram að vera grínari.... eða er hann kannski bara að grínast. Kannski er Íslandshreyfingin eins og “Hellisbúinn” sprenghlægileg kómedía.

Íslendingar sem horfa á þennan vinstri hræring allan sjá auðvitað hverslags rútubílstjórar eru þarna á ferðinni og hvar það ferðalag myndi enda.
Krossa mig á bak og brjóst við tilhugsunina.

Er nema von að hægri flokkarnir haldi velli?

Njótið helgarinnar.

Alvöru....!

Hver man ekki páskaeggin þegar þau voru búin til úr tveimur helmingum límdum saman með miklu súkkulaði og skreytingarnar voru allskonar súkkulaðiflúr og botninn gerður úr gegnheilum súkkulaðistöpli. Ég er allavega kominn á þann aldur að ég man þau svona. Ég hef oft sagt stelpunum mínum hvernig páskaegg eigi að vera (lýsingin hér á undan). Ekki þetta örþunna skæni sem selt er sem páskaegg í dag.
Nú er sem sé komið að punkti sögunnar.
Mér var fært alvöru páskaegg á páskadagsmorgun. Dæturnar höfðu lagt á sig það erfiða verkefni að búa til páskaegg sem svaraði til lýsingarinnar minnar. Alvöru rjómasúkkulaði steypt í tvo helminga og límt saman með súkkulaði.
Það verð ég að segja að ég hef ekki smakkað betra páskaegg síðan ég var snáði og ekki flottara heldur.
Það svignaði undan eigin þunga svo botninn datt af enda gert úr alvöru súkkulaði en ekki einhverjum glerhörðum kakómassa.

Ég læt fylgja mynd af því áður og eftir að ég gerði því hraustleg skil. Mér fannst hugurinn á bak við samt fallegastur og lang bragðbestur.

Takk yndislegastar.

Á páskadagsmorgni

Sem endranær er ég einn kominn á fætur á þessum bæ. Dæturnar hafa erft svefnmengið frá móður sinni og eiga ekki í vandræðum með að sofa fram eftir á morgnana. Ég hef alltaf verið endemis morgunhani, enda einfalt mál í mínum huga, maður sefur á næturnar og vakir á daginn. Það eina sem má deila um er hvenær dagurinn byrjar, en um það eru deildar meiningar á þessum bæ. Erlan mín skilur t.d. ekki hvað ég er að vesenast hér niðri um miðjar nætur.

Páskadagur er samt runninn upp enn einu sinni. Sem minnir mig á hversu tíminn fer hratt. Það er með mestu ólíkindum að ár sé liðið síðan ég faldi páskaeggin síðast, en hér á bæ tíðkast að pabbi felur eggin og skrifar vísbendingar sem vísa hver á aðra þangað til eggið finnst.
Ég hélt að þær yxu upp úr þessu, eeeen, Arna er 26 ára og Hrund 18 og vilja báðar láta fela eggið. Enn ein fjölskylduhefðin sem margar eru viðhafðar hér á bæ.

Þessi dagur er, eins og fólk veit, stærsta hátíð kristinna manna. Flestum finnst jólin vera stærri. En páskar hljóta að bera af, því í þeim liggur kjarni trúarinnar. Upprisan er það sem gerir kristna trú að því sem hún er. Án hennar væri engin kristin trú til. Ef Kristur hefði ekki risið upp frá dauðum hefði sagan líklegast aldrei verið skrifuð. Ef hún hefði samt verið skrifuð hefði hún aldrei orðið merkilegri saga en saga um mikinn heimsspeking, sem lifði og dó. Saga eins og ótal margar eru til um merka menn.
Upprisan er stóra málið. Allt ferlið frá fæðingu Krists til loka andvarpsins á krossinum gekk út á dauða hans og síðan upprisu. Sigra þurfti dauðann til að brúa bilið milli Guðs og manna. Síðustu orð Krists á krossinum “það er fullkomnað” gaf til kynna að áætlunin var að ganga upp, fullkomnuð.
Þessi þrjú orð voru kveikjan að afturhvarfi afa míns til kristinnar trúar og má því segja að þessi sömu orð séu grunnurinn að öllu starfi sem fram hefur farið í Kirkjulækjarkoti.
“Orð til alls fyrst”, sannast hér.

Í dag verður fjölskyldan saman hér í húsinu við ána. Lamb verður á boðstólum sem er gott mótvægi við súkkulaðiát tilheyrandi deginum. Ég hlakka til að fá þau öll hingað, alltaf mikið gaman, mikið fjör.
Dagurinn er fallegur. Ölfusáin liðast framhjá sakleysisleg ásýndar enda ekki í neinum ham þessa dagana, en ber samt með sér þessa ógnarkrafta sem best er að bera mikla virðingu fyrir.
Farfuglarnir eru óðum að koma fleiri og fleiri og gleðja náttúrubarnið í mér. Við vorum í kofanum á Fitinni seinni part skírdags og föstudaginn langa, það var gott. Þar er friður og stóísk ró eins og best verður á kosið. Á samt eftir að finna mér gamla klukku eins og ég á hér heima, sem telur tímann hægt.

Gleðilega hátíð

Átti þetta ekki að vera brandari.....?

Margir hafnarfjarðarbrandarar til en þessi slær öllum við, reyndar langt í frá fyndinn, heldur grátlegur. Meðan öll sveitarfélög í landinu keppast við að fá til sín fyrirtæki sem skapa fólki atvinnu, standa Hafnfirðingar í ströngu við að úthýsa því fyrirtæki sem öll sveitarfélög hafa öfundað þá af og vildu hafa innan sinna vébanda.
Rótgróið, vel rekið, arðbært og vaxandi.
Svona sveitarfélagi er ekki viðbjargandi. Kemur enn í ljós hverslags bláskjáir það eru sem stjórna þarna. Samfylkingin er auðvitað höfundur þessa óskunda, eins og þeirra er von. Þeir þorðu ekki að nota umboðið sem kjósendur voru búnir að veita þeim og eru svo vísast á bömmer yfir því hvernig fór. Enda ekki nema svona milljarður á ári sem þeir voru að kasta í ruslatunnuna.

Ég á ekki orð.

Tilveran

Náttúran ber ekki með sér mörg hljóð yfir vetrartímann önnur en ýlfur norðanvindsins og kuldalegt marr í frosnum snjó, annars er veturinn hljóður tími, svefntími náttúrunnar.
Ég hef oftsinnis vaknað um miðjar nætur í vetur við þessi kuldalegu hljóð þar sem ég sef alltaf við opinn glugga hvernig sem viðrar. Ég kom með þessa kuldaþörf inn í hjónabandið fyrir bráðum þrjátíu árum. Erlan mín er löngu orðið jafnháð þessu og ég.

Síðustu nótt vaknaði ég við gamalkunnugt og yljandi hljóð. Vorboðandi hljóð. Tjaldurinn er kominn og farinn að stíga í vænginn við verðandi spúsu sína með tilheyrandi hvellum hljóðum.
Ég hugsaði til baka til bernskunnar en þessi hljóð voru alltaf fyrstu boðberar vorkomunnar í sveitinni. Alltaf á undan Lóunni.
Fleiri góð hljóð heyrði ég. Gæsin er mætt í hólmann. Værðarleg hljóðin í litlum hóp sem hvíldi lúin bein eftir erfitt flug frá Bretlandi.
Þetta eru forréttindi. Ég er slíkur náttúruunnandi að ég naut þessara hljóða með bros á vör um miðja nótt. Fuglarnir eru vinir mínir. Ég er farinn að hlakka til að komast í kofann á Fitinni. Þar er fuglalíf með því mesta sem gerist. Mögnuð sinfónía á björtum vornóttum sem hljómar eins og fegursti lofsöngur til landsins og þess sem skóp það

Að allt öðru. Ég sagði ykkur frá því síðastliðið vor meðan á ritgerðasmíðum stóð að ég hitti nefnd sem vann að undirbúningi nýs frumvarps til byggingalaga. Þar ræddi ég nokkra punkta úr ritgerðinni minni varðandi byggingarstjóra sem virtist ekki hafa verið til umræðu hjá nefndinni.
Nú í vikunni fékk ég það skemmtilega hlutverk að fá frumvarpið í hendur frá Meistarafélagi húsasmiða í Reykjavík til yfirlestrar, en það er nú komið í hendur alþingismanna. Í framhaldi af því fékk ég tækifæri til að hitta nokkra alþingismenn til ábendinga og skrafs og ráðagerða.
Það skemmtilegasta sem mér fannst, var samt sú uppgötvun mín að fundirnir með nefndinni höfðu skilað einhverju. Fingraförin mín voru þarna.

Hef átt betri dag en þennan sem nú er að renna skeiðið. Ég léttist í dag um nokkur grömm. Þrír endajaxlar dregnir úr mér með tilheyrandi pínu og kvöl. Dagurinn hefur þó verið bærilegur utan nokkurra klukkutíma eftir aðgerðina, þökk sé sterkum verkjalyfjum sem tannsi var svo vænn að senda með mér heim og frábæru mæðgunum sem búa með mér og dekra mig oftast meira en hollt er.
Morgundagurinn verður samt betri í munni.

Mottó

Molarnir eru líka brauð.......!

Pólitíkin.... þessi tík

bylur á okkur þessa dagana. Nú nálgast kosningar og pólitíkusar gerast sýnilegri. Loforð um hitt og þetta sem þeir halda að lokki atkvæði úr hugarfylgsnum kjósenda er mottóið í dag, hvað sem um efndirnar verður, enda er það síðari tíma vandamál eins og oft hefur sýnt sig og kannski ekki frágangssök þó eitthvað vanti upp á.

Skoðanakannanir sýna nú það sem blasti við sæmilega skynugu fólki að Samfylkingin átti ekki von með stóryrta Ingibjörgu á stýrinu. Stóru mistökin þeirra voru að skipta um kallinn í brúnni. Ég er viss um að staða þeirra væri önnur ef Össur hefði verið látinn í friði.
Pólitík snýst um “trú” og slóð Ingibjargar er akkilesarhæll Samfylkingarinnar. Má segja að ef Halldór var að grafa gröf Framsóknar og þurfti að hætta þess vegna, þá er Ingibjörg tilbúin með holu Samfylkingarinnar og ætti að hafa vit á að draga sig í hlé eins og hann. Fólk kýs það sem er trúverðugt.

Það má Steingrímur græni eiga að hann baðar sig uppúr trúverðugleika. Og er að uppskera eftir því. Oft réttsýnn og alltaf sannfærandi. Þyrfti bara aðeins að pússa af honum nokkur smáhorn til að ég kysi hann og hans slekti. Of afturhaldssamur samt á landsins gæði. Hann virðist halda að þjóðin lifi á fjallasýn einni saman.

Frjálslyndi er afar ósannfærandi flokkur.

Íslandshreyfingin getur fengið nokkuð fylgi, það eru svo margir sem vilja ekki nýta auðlindir landsins. Það á bara að horfa á gullæðarnar á Íslandi, ekki nýta þær. Ég hef sjálfur farið víða um hálendið og séð virkjanirnar þar. Þar sem áður voru svartar auðnir er nú gróið land. Þúsundir hektara sem Landsvirkjun hefur grætt upp af örfoka landi. Þetta er bara staðreynd sem blasir við þeim sem um landið fara með opin augun.

Framsókn er svona, jæja.... Jón kemur samt sterkur inn á hliðarlínuna eins og einhver sagði. Þeir töldu sig vera að sækja styrk í trúfélag, við mikinn fögnuð forkólfa trúfélagsins en illu heilli fyrir fylgi flokksins hjá almenningi, enda trúariðkun og pólitík eins og olía og vatn.

Sjálfstæðisflokkurinn er eins og kletturinn í hafinu. Baðar sig í góðum ávöxtum undanfarinna ára og siglir seglum þöndum. Trúverðugleikinn uppmálaður enda endar x-ið mitt gjarnan við nafn þeirra. Það var jú einu sinni D fyrir Drottinn.
Kosningarnar verða forvitnilegar þetta árið og ekki á vísan að róa.

Frændi minn heitinn....

...Kristján Magnússon móðurbróðir var góður hagyrðingur og sérlega mikill vinur mömmu. Hann orti þetta ljóð fyrir allnokkrum árum. Mér þótti vænna um hann en marga aðra vegna þess hversu góður hann var alltaf við mömmu. Mér er minnisstætt þegar ljóðið var frumflutt á ættarmóti árið 1992 að mig minnir, því mamma táraðist undir flutningnum.
Hjásetubörnin sem ljóðið fjallar m.a. um, eru nefnilega hún og Stjáni. Þau sátu yfir ánum kornung börn allan liðlangan daginn hvernig sem viðraði. Þegar lak var breytt út á barð við bæinn, máttu þau koma heim með ærnar. Já það eru breyttir tímar.

Ljóðið er fallegur óður til látinnar móður og tregafull nostalgía.

Mamma og minningarnar

Rödd sem á undirrót innra
-óskir sem kalla á svör-
Er löngun að minnast þín mamma,
þó málfarið stirðni á vör,
ylsins frá ástríki þínu,
ævilöng minninga sýn.
Með þér í ljúfsárum ljóma
leikvangur bernskunnar skín.

Í birkiskóg söngfugla sveimur,
sólskin um sumartíð.
Fannir blika í fjöllum
fossar duna í hlíð.
Og aðeins utan við túnið,
ofan við smálæk og tjörn
léttstíg í laufgrænni brekku
leika sér hlæjandi börn.

Þar undu þau, byggðu sér bæi
og bjástruðu um móa og grjót
og óvart vildu þá verða
með votan og óhreinan fót.
Þau vissu þó vöknaði fótur
og vildu ekki koma heim
að í bænum var fyrir þeim beðið
og beðið eftir þeim.

Hún situr í huganum sagan,
sungin af minninga raust.
Um systkin sem sátu hjá ánum
á sumrin fram undir haust.
Hvern dag eftir miðjan morgun
var mjaltað og allt haft til
og svo var haldið með hópinn
í hagann um dagmálabil.

Og daglangt þau dvöldu og léku
í dældum við lyngmó og tjörn
og fjölskrúðugt fjörulífið
-tvö forvitin hjásetubörn-
Við landsteina fleyttu þau fjöðrum
og fjaran var úthafsströnd
og sigldu fannhvítum fleyjum
í fjarlæg ónumin lönd.

Af fjallsbrún um friðsælar hlíðar
lagði forsælan skuggatjöld
og kvíaærnar hópuðust saman
heimfúsar undir kvöld.
Þegar breitt var á holtabarðið
birti yfir systkinum tveim
það var merki um mjaltatíma
þá máttu þau koma heim.

Hver ævi er sem leikþáttur lítill
í lífsins eilífu duld.
Þar yrkja vor örlagahlutverk
Urður, Verðandi og Skuld.
En dulræð er kúnst þeirra kvæða
hvort kjósa á þetta eða hitt
og margir sem tekst ekki að túlka
tilkveðna hlutverkið sitt.

Það gleymdist sem mætast var, mamma,
og margt hefur glapið sýn
og því verður óskrifuð ævi-
afrekaskráin mín.
Af dáðum í draumum þínum
sem drýgja þú ætlaðir mér
hef ég aðeins af mistökum mínum
myndir að sýna þér.

Þegar forsælan færist á bæinn
sker fjallskugginn miðjan dal.
Þá fer hjásetu loksins að ljúka,
ég legg saman tóman mal.
Í lognværum síðkvöldsins svala,
sáttur við liðinn dag
sveimar í huganum söngur,
seiður frá ókunnum brag.

Í kyrrðinni er líður á kvöldið
hverfur það allt sem brást.
Mér finnst eins og fram undan bíði
þín fórnandi móðurást.
Nú veit ég þú breiðir bráðum
á barðið þitt hvíta lín,
þá heldur þinn hjásetudrengur
heimleiðis aftur til þín.

Kristján Magnússon frá Langabotni, Geirþjófsfirði

Áttunda undur veraldar...held ég bara

Mér áskotnaðist sá heiður að fá að vera viðstaddur sónarmyndatöku yngsta barnabarnsins (finnst næstum eins og hann sé fæddur) og já ég sagði........ “hann”.
Það er sem sagt áttunda undrið að drengur er á leiðinni í mína ört stækkandi fjölskyldu. Það sætir miklum tíðindum því nú eru stúlkurnar orðnar níu í röð sem er orðið með nokkrum ólíkindum.

Það er því með nokkru stolti og eftirvæntingu að ég tilkynni þetta hér. Það má samt ekki skilja svo að drengur sé velkomnari en stúlka, þær hafa allar komið í heiminn elskaðar allan hringinn, heldur verður þetta öðruvísi og nýtt hvernig sem á það er litið.
Eins og ég sagði þá vorum við Erla viðstödd sónarmyndatöku í dag, og með sanni má segja myndatöku því snáðinn var myndaður í þrívídd fram og til baka. Tæknin er ótrúleg og magnað að sjá lítla krílið hreyfa sig og sjúga puttann.

Ég má til að láta fylgja eina mynd hér, svo allir sjái hvað hann er líkur afa sínum fjallmyndarlegur og efnilegur.
Ehaggibara.

Hamingjan er afleiðing...

...held ég sé rétt. Hamingjan kemur innanfrá. Hún er ekki utanaðkomandi happ sem fellur af himni ofan. Hún byggir ekki á peningum. Fæst ekki keypt og verðmiðinn er innaná. Hún kostar samt vinnu.
Í dag á miðjum aldri blasir þessi mynd við. Væri ekki gott að koma ungdómnum í skilning um þessa einföldu staðreynd.
Ég held að græðgin sem einkennir þjóðfélagið í dag byggi á leit fólks að hamingju. Drifkraftur þeirra sem verja öllum sínum tíma í að verða ríkari í dag en í gær er augljóslega af þeim toga.
Ég þekki nokkur dæmi um menn sem hafa lagt allt sitt í að verða ríkir. Sumum hefur tekist það – en eru ekkert hamingjusamari, bara stressaðri og fjölskyldan veikari.

Reynsla áranna hefur kennt mér að nota tímann vel. Lífið er ófyrirsjáanlegt eins og atvikið með Frikka bróðir Sigrúnar sannar. Einn daginn leikur allt í lyndi, næsti dagur ber með sér áfall sem ekki sér fyrir endann á.
Heilsan er stærsta gjöf sem við eigum. Þegar hún brestur, breytist allt.

Það er nauðsynlegt að taka til í garðinum sínum, rækta heilsuna, fólkið sitt og.... vera hamingjsamur.

Og enn afmæli

Það er þannig í stórum fjölskyldum að afmælin koma oftar en í litlum. Eygló og Arna eru 26 ára í dag. Ótrúlegt en satt. Tíminn líður svona hratt. Þegar litið er til baka yfir farinn veg er svo stutt síðan þær litu sinn fyrsta dag með fjögurra mínútna millibili.
Þær eru dugnaðurinn uppmálaður eins og mamma þeirra. Okkur til sóma. Til hamingju með daginn elskurnar mínar.

Enn einu sinni...

...komin helgi og vikan samt nýbyrjuð.
Ég veit ekki hvað hefur komið tímanum til að fara svona miklu hraðar en hann gerði hér áður fyrr, snýst jörðin hraðar eða hvað? Kannski er til einhver einföld skýring á þessu.
Besta skýringin sem ég hef heyrt er sú að eftir því sem aldurinn færist ofar þá sé hver dagur alltaf að verða hlutfallslega minni, sem er auðvitað rétt því einn dagur getur verið öll ævin á fyrstu metrunum. En þegar börnin manns tala um það sama, gengisfellur sú kenning nokkuð.
Líklega hefur þetta þó að gera með hugarástand. Ef hugurinn er upptekinn við viðfangsefni daganna þá gefst líklega minni tími til að gaumgæfa tímann.
Hallast að því helst.

Ég ætlaði að vera í vinnu í dag en ákvað svo að hjálpa konunni við undirbúning síðbúins þorrablóts sem verður hér á herragarðinum í kvöld. Eiginlega ætti að kalla þetta góugleði þar sem þorrinn hefur verið þreyður þetta árið og góan tekin við með hækkandi sól.

Það er bjartur dagur og sólin skín glatt og speglast í ánni, nágrannanum okkar síbreytilega. Það hljómar kannski orðið klisjukennt að minnast á hana en hún er endalaus gleðigjafi hér í húsinu við ána eins og lesendur síðunnar hafa orðið varir við.

Daginn lengir hratt. Við sjáum muninn svo vel því við erum á ferðinni alla morgna á sama tíma. Gaman það því.

Ég hef nú setið hér niðri í bráðum tvo tíma einn með sjálfum mér, án þess að leiðast. Ég kann svona vel við mig.
Erlan var að koma niður rétt í þessu. Hún hélt að hún væri ein í húsinu en komst að öðru sér til óblandinnar ánægju þegar hún sá mig. Ég held hún kunni næstum jafn vel við mig og ég sjálfur, og er þá mikið sagt.
En þar sem ég hef nú fengið þann félagsskap sem ég met jafnvel enn meira en minn eigin, ætla ég að láta staðar numið hér.
Eigið góðan dag.

Annríki...

.....þessa dagana má segja. Lexor er að brölta á lappirnar. Nóg að gera eins og íslenskir karlmenn vilja hafa það. Og karlmennska er það, allavega samkvæmt ritúalinu.

Ég hef samt lært eina mikilvæga lexíu. Hún snýr að vinnu v.s. leik. Vinnan göfgar manninn eins og segir í máltækinu. Ég er sammála því en hallast orðið meira að því að hún megi ekki fara út í öfga, sem er leikur einn í því brjálaða þjóðfélagi sem við búum.
Það verða allir að hafa tíma til að leika sér. Leikur stendur hjartanu næst. Hann er það sem viðheldur eldinum sem hamaðist innra með okkur öllum þegar við vorum börn og nutum lífsins til ítrasta. Ég vil halda í þann hluta af mér.
Það er líka í lagi að láta sér dreyma um hluti sem eru bara til að leika sér að. Það er meira að segja á sínum stað að gera draumana að veruleika.
Kiddi vinur minn og mágur lét drauminn rætast nýverið og keypti sér stórt mótorhjól til að leika sér á. Ég verð að segja að mér líst afar vel á þetta þar sem hann hefur látið sig dreyma um þetta lengi. Til hamingju gamli.
Ég á mér sama draum og Kiddi. Líklega mun eldri draumur mín megin, enda er ég aðeins eldri en hann .....þó það auðvitað sjáist ekki.
En ég á það til að láta leik-draumana sitja á hakanum. Sérstaklega ef þeir kosta peninga.
Átæðan er fyrst og fremst sú að reynslan hefur kennt mér að fara varlega í fjármálum, kviksyndi geta leynst víða á þeim lendum og erfitt að lenda í slíku, þau hafa þann eiginleika að gleypa menn lifandi. Ég sé of marga í dag dansa tangó á barmi þessara kviksynda, það er sorglegt (ég er ekki að tala um Kidda hér)
Ég hef lært að setja mér markmið og framkvæma það sem þarf þangað til þeim er náð. Ég hef tamið mér sjálfsaga, sett hendur á stýri og ræð hvert ég stefni. Ég framkvæmi eftir þessari hugmyndafræði.
Framkvæmd er nauðsynleg, hún er nefnilega týndi hlekkurinn milli langana og árangurs. Framkvæmd skilur milli þeirra sem tala bara um hlutina og þeirra sem ná markmiðum sínum.
Það er dagljós staðreynd að án framkvæmda gerist..... ekkert.

Ég er farinn að hugsa alvarlega um að eignast mótorhjól einn góðan dag..... fyndið og alls ekki háleitt markmið, finnst mér sjálfum.
Sjáum hvað setur.