Ég og tölvur.

Ég veit ekki hvort þetta hefur eitthvað að gera með mig, eða hvort þetta er bara venjulega óheppni, en fartölvan mín krassaði. Harðdiskurinn fór og ég var ekki búinn að vera duglegur að taka afrit af honum. Það sem verra er, að ég var í miðri verkefnavinnu sem gildir til lokaprófs. Vona að strákarnir hjá EJS kunni sitt fag og nái að sækja það sem þar er. Buddan getur þó hrósað happi að vélin er enn í ábyrgð.
hrmf.....!!!!

Ég var klukkaður....!

svo ég er'ann.
Ég geri ekki ráð fyrir að manni líðist að skorast undan svo ég set eitthvað hér inn í kvöld - eftir lestur og verkefnavinnu dagsins.

Hér kemur það svo:

1.
Mér þykir hvítlaukur góður, þó það hafi verið eitt hræðilegasta bragð sem ég man eftir frá ungdómsárum mínum. Man sérstaklega eftir einni ungri myndarlegri konu sem mér fannst hræðileg herfa, bara vegna þess að hún hafði snætt hvítlauk.
Hann er líka meinhollur, þó það sé ekki tilgangurinn.

2.
Ég er feitur og pattaralegur. Þegar ég var að vaxa upp fannst mér mesta hörmungin í lífi mínu að vera svona grannur eins og ég var. Pabbi hafði um það þessi orð:
Erling hann er mjór og smár
Horkrangi og rindill
Óþekkur og feikna þrár
Þessi litli dindill.
Óskaði mér alltaf að ég væri feitari en ég var. Nú er samt svo komið að spegillinn minn lætur mig ekki í friði og æpir á mig stöðuglega að ég þurfið að grennast. Ég hef látið mér detta í hug að ég ætti kannski að fara að gefa gaum að því sem hann er að segja. Nei annars – það er alveg tilgangslaust.

3.
Ég er forfallinn veiðiidjót. Það byrjaði allt þegar ég var fimm ára er ég eignaðist meterslangt prik með meterslöngu girni bundið á endann. Sakkan var ró og öngullinn var boginn nagli. Á þetta veiddi ég minn fyrsta fisk, hann kokgleypti naglann og ég náði honum ekki af. Ég dró hann eftir læknum alla leið heim og sótti mér hjálp til að losa hann. Benni bróðir kom og losaði hann af og.........grýtti honum svo í stein og drap hann. Ég man enn hvað ég var svekktur og reiður, ég ætlaði að gefa honum líf. Síðan hefur mikið vatn til sjávar runnið og ég er enn að veiða. Hef ekki getað lært aftur hvernig á að sleppa fiski - öðruvísi en ofan í poka. Ég læknast sennilega aldrei af þessari dellu - enda til hvers?

4.
Þegar ég var barn í sveit hugsaði ég oft hvað væri hinum megin sjóndeildarhringsins. Það var ekki ferðast mikið í þá daga í sveitinni. Ég fann oft til fiðrings í magann við tilhugsunina um að fara til framandi slóða. Í dag er ég forfallinn ferðaidjót. Ég hef skyggnst aðeins bak við sjóndeildarhringinn. Það er eitt það skemmtilegasta sem ég geri í lífinu og þá ekki síst hérlendis. Verð að viðurkenna að ef ég mætti velja um utanlandsferð eða jafnlanga ferð að eigin vali um Ísland, yrði Frón fyrir valinu.
Tilgangslítið...?

5.
Alinn upp á sveitaheimili við sveita andlits heimilismanna. Langt frá munaði og listisemdum, skil ég ekki alveg hvaðan kominn er þessi frábæri fagurkeri og lífskúnster sem mér til undrunar, ég finn oft í sjálfum mér. Áhorfandi að óendanlegum fjölbreytileika lífsins, get ég gleymt mér í lotningu fyrir sköpuninni, því óþekkta og órannsakaða sem mér finnst liggja á hægri og vinstri allt í kringum okkur, ég hlýt að vera svona frábær náungi....!

Átti þetta kannski ekki að vera ritgerð.....?

Kaldur veiðitúr.

Við Hlynur fórum í árlegan veiðitúr um helgina. Jafn hryllilega
gaman sem endranær. Við höfum báðir læknisvottorð uppá alvarlega veiðisýki
Gæsin lét ekki sjá sig. Hefur verið búin að
frétta af okkur.....! Tók bara því fleiri myndir.

5° frost á fallegum haustmorgni. Ég farinn að ókyrrast enda orðið bjart.









Er hægt annað en heillast. Tekið áleiðis í Þórsmörk, við fórum þó ekki þangað.









Haustlitir í "Föðurlandi" í Fljótshlíð. Tjörnina gróf ég fyrir 4 árum, í henni er fiskur...!










Gunnar hafði lög að mæla, "Fögur er hlíðin" Vinsæll staður í dag eins og forðum.
Fyrir þá sem ekki vita þá eru Tindfjöll í baksýn. Þau voru einu sinni eldkeila líkt og Hekla þangað til þau sprungu líkt og St'Helena í BNA í miklu hamfaragosi fyrir, að talið er, 250 þúsund árum síðan. Gosið var risastórt eða um þrír rúmkílómetrar. Ummerkin eru greinileg þarna sem við vorum og eins í Þórsmörk. Ljóst berg sem víða sést, oft margra metra þykkt, liggur í flögum og kallast "Flikruberg"
Gaman að horfa á þessa skarðatinda og ímynda sér þá keilu í laginu.

Apaspil?

Segir Jóhannes Jónsson í Bónus um Baugsmálið. Það á eftir að koma í ljós hvort hann hefur lög að mæla. Að vissu marki má segja að það sætir undrun að eftir þriggja ára rannsóknarvinnu og undirbúning skuli málið ekki vera dómtækt.
Ég persónulega get ekki neitað frekar óljósum grun mínum um að málið lykti af Davíðskri pólitík.
Ég hef jafnframt vonað að það sé hin mesta firra og stjórnendur Baugs hafi í raun verið að brjóta lög sem þeir verða að svara fyrir.
Spyrjum að leikslokum segir Jón H B Snorrason saksóknari ( Jón kenndi mér réttarfar síðasta vetur) Jón kemur fyrir sem vandaður maður í hvívetna. Hann er Eyfellingur, sonur Snorra sundkennara á Skógum sem meðal annars kenndi mér að synda þegar ég var smá putti. Hann virðist vera viss í sinni sök. Það á hinsvegar eftir að koma í ljós hvað Hæstiréttur segir um málið.
Ég vona að í ljós komi að Jón hafi rétt fyrir sér.
Ef hinsvegar Hæstiréttur staðfestir dóm héraðsdómara þá þykir mér Jón og hans embætti vera í vondum málum. Þó hann geti lagað ákærurnar og lagt þær fyrir dómara aftur (sem lögfróðum mönnum reyndar greinir mjög á um) er hætt við að dómstóll götunnar dæmi hann úr leik, með blóðþyrsta blaðamenn í forystu. Sem helgast af því að sú krafa er auðvitað meira en réttmæt að ríkissaksóknari kunni að undirbúa mál fyrir dómara.
Sú niðurstaða héraðsdóms að 18 af 40 kæruliðum eru ekki dómtæk ber allavega ekki vitni um vandaða stjórnsýsluhætti hjá embættinu.

Ef reyndin verður sú að málið sé af ætt Davíðs og pólitísk angan er af málinu, þá er heldur betur kominn tími til að taka til í stjórnkerfinu.
Ljós punktur í því öllu væri samt að íslenska réttarkerfið virkar eins og það á að gera. Dómarar búa við þann kost að ekki er hægt að reka þá, nema þeir brjóti af sér í starfi og þá þarf að setja þá af með dómi. Það er gert til að tryggja hlutleysi þeirra. Þeir geta dæmt ríkinu í óhag án þess að þurfa að óttast um vinnulega framtíð sína.
Ef Baugsmenn reynast saklausir þá var auðvitað illa með þá farið. Þá verða líka vinnubrögð saksóknara þjóðinni dýrkeypt. Himinháar skaðabætur verða þá dæmdar á ríkið að greiða þeim, og ríkið - það erum VIÐ.
Eru Baugsmenn sekir eða saklausir?
Hefurðu skoðun á því?

Bush hefur sennilega ekki lesið þetta..!

Aldrei mun veröld öðlast frið,
aldrei styrjöld af borgum létta,
eigi vopnin að semja sátt.

Evripídes (um 480-406 f.Kr.)

Er viskan á undanhaldi?

Rólegheit eru þetta...

Ég ranka allt í einu við mér og fatta að ég sit einn í stofusófanum við lesturinn.
Hér iðaði allt áðan af lífi en nú er eins og dottið hafi á logn. Ég lít upp og sé að líklega hefur drottning hússins “her majesty” lagt sig síðdegislúr.
Stúlkurnar fóru í bæinn sem endranær, en það virðist vera skemmtileg iðja. Allavega ef taldar eru ferðirnar þeirra þangað.
Úti er logn og sól, ég sé það á veðurvitunum mínum, en það eru fánarnir fyrir utan Kaskó. Þeir eru eins og strompurinn á Sementverksmiðjunni á Akranesi, fínir veðurvitar, allavega vindhanar.
Litir haustsins eru algerlega að ná yfirhöndinni. Trén hér úti skarta fallega gulum og rauðum litum þessa stundina. Þetta er fallegt, en jafnframt tímanna tákn.
Brátt hvín í hæðum og frostbitnum melum. Þá er gott að muna að kuldaboli er líka nauðsynlegur lífríkinu hér og getur verið mjög skemmtilegur. Margar af mínum fallegustu minningum er einmitt kaldir og kyrrir vetrardagar. Þá renndi maður sér á járnplötu eða skautaði niður frostbólgna læki ásamt krakkaskara sem ekkert vantaði á í Kotinu í gamla daga.
Nú finnst mér góður tími. Þó ég kunni reyndar best við vorið þá er svo margt við þennan tíma sem mér líkar vel. Þetta er t.d. besti veiðitíminn. Nú er sjóbirtingurinn að vaða upp í árnar, gæsaveiðin er líka upp á sitt besta. Það má kannski segja að mér líki svona vel við þannan tíma vegna sveitamannsins í mér, það er uppskerutími. Eða kannski er ég bara svona yfirmáta jákvæður.
Nú færum við í hús fyrir veturinn.
Verð líklega að skreppa í smá veiðitúr áður en langt um líður.

Laugardagur til lestrar.

Hef eytt deginum að mestu við bækurnar. Er að lesa Skattarétt og Verðbréfamarkaðsrétt. Verð að segja að skattarétturinn er skemmtilegri. Reyndar hófst þessi dagur á því að hjálpa Eygló að bera inn dótið sitt. Hún er flutt til byggða aftur. Velkomin Eyglóin mín. Í gær var ég svo í sniðugri aðstöðu. Ég var í fimm tíma verkefni í Stjórnskipunarrétti, við vorum þrjú í hóp. Það sniðuga var að hópinn skipuðum við feðginin Íris og ég, ásamt stúlku sem Magnea heitir. Ég var að hugsa það áðan að þetta hefði mér síðast dottið í hug að ég ætti eftir að framkvæma á lífsleiðinni. En ég hafði gaman af og fannst fínt að vinna með henni.
Svona er nú lífið óskrifuð bók og erfitt að segja til um hvað morgundagurinn ber í skauti sínu, hvað þá lengra.
Ekki er vert að velta sér of mikið upp úr því heldur hugsa því meira um daginn í dag. Það er jú hann sem gefur tækifærunum tækifæri, ekki satt.

Njótið helgarinnar vinir.

Ég vissi þetta með hárin......

þegar þau fara að detta af manni.....! En þetta er himneskt. Ég var farinn að trúa því sjálfur að ég væri að fitna!

Hlynur sendi mér bráðfína hugmynd.

Við eigum örugglega eftir að prófa þessa aðferð með köttinn okkar

Toilet Cleaning Instructions :
1. Put both lids of the toilet up and add 1/8 cup of pet shampoo to the water in the bowl.
2. Pick up the cat and soothe him while you carry him towards the bathroom.
3. In one smooth movement, put the cat in the toilet and close both lids. You may need to stand on the lid.
4. The cat will self agitate and make ample suds. Never mind the noises that come from the toilet, the cat is actually enjoying this.
5. Flush the toilet three or four times. This provides a "power-wash" and rinse".
6. Have someone open the front door of your home. Be sure that there are no people between the bathroom and the front door.
7. Stand behind the toilet as far as you can, and quickly lift both lids.
8. The cat will rocket out of the toilet, streak through the bathroom, and run outside where he will dry himself off.
9. Both the commode and the cat will be sparkling clean.












And sincerely, The Dog.

Í tilefni dagsins...

Tengdasonur minn Karlott er 30 ára. Við vorum í þessari flottu veislu áðan þar sem þau hjónin héldu uppá herlegheitin með glæsibrag. Honum áskotnaðist ýmislegt í tilefni dagsins. Mest bar þó á ýmsu veiðidóti, m.a. veiðistöng og ýmislegt með því. Hann ætlar að fara að hnýta flugur, sem er allt í lagi meðan hann lofar að þær verði ekki flottari en mínar. - Kannski ósanngjarnt að setja honum svona þröngar skorður....

Til hamingju með daginn Karlott minn – og veiddu vel á verðandi flugurnar þínar. Við nánari umhugsun, þá mega þær alveg verða flottari en mínar.

Spam.....

Það hafur aðeins borið á spam - kommentum á síðum blogspot. Þeir hafa smíðað gildru sem heitir "word verification". Það virkar þannig að þú þarft að herma eftir nokkrum stöfum sem birtast neðst á síðunni þegar þú gefur komment.
Vona að þetta vefjist ekki fyrir neinum.

Loksins.......

Var að setja inn efni á veiðivefinn http://veidimadurinn.blogspot.com/ . Nei nei þetta er ekki veidi.is heldur síðan mín. Það er líka krækja hér neðar á síðunni.
Veiðimenn verða að kíkja.

Trúmaður..

Mikil er (auð) trú Sturla Böðvarssonar samgönguráðherra.
Einhver fræðingur sagði honum að innanlandsflug myndi leggjast af ef völlurinn yrði fluttur til Keflavíkur. Það er stærsta ástæðan fyrir því að hann leggst algerlega gegn þeirri hugmynd, sem er samt sú langviturlegasta sem upp hefur komið í umræðunni um blessaðan völlinn. Hvernig dettur manninum í hug að kokgleypa svona rök.
Heldur hann að landsmenn séu svo aðframkomnir að þeir víli fyrir sér að setjast upp í glæsilega nútíma rútu í ca. hálftíma. Nú veit ég eins og aðrir landsmenn að hann verður að horfa til næstu kosninga og reyna að gera landanum til hæfis, annað getur kostað hann vinnuna. En eins og Trump segir "þú verður stundum að taka áhættu í lífinu, ellegar halda þig við leikskólann".
Ég hef þá trú að ákvörðun um færslu vallarins til Keflavíkur færðu honum til muna fleiri atkvæði en svona fuður.

Völlurinn á auðvitað að fara til Keflavíkur. Það sparast milljarðatugir sem annars færu í að byggja upp annan flugvöll. Það má nota þá milljarða til að tvöfalda fleiri stofnbrautir í vegakerfinu
– og allir yrðu ánægðir með Sturlu.

Tók einhver.....

eftir, að hann beit á í fyrradag.

Yljandi nostalgía.

Það var líklega árið 1965 eða 66. Lífið var leikur. Endalaust mikið um að vera hjá okkur krakkaskaranum í Kotinu. Að sjálfsögðu voru alls konar reglur sem við áttum að fara eftir, sumt mátti, annað ekki. Bannað var að láta hænurnar fljúga, ekki láta þær synda, ekki hlaupa á eftir gæsunum, ekki láta beljurnar hlaupa, ekki gefa þeim fóðurbætir, ekki klifra í klettum, ekki vaða uppfyrir, ekki fara upp á þak og ýmislegt annað sem okkur fannst voðalega vitlaust að banna okkur.
Einn góðviðrisdag með sól í hjarta vorum við Rúnar frændi minn að leika okkur saman. Við höfðum hætt okkur inn á landareign Páls á Kirkjulæk. Við vorum að leika okkur við Pálslón rétt austan við Pálsbrekku. Allt hét sínum nöfnum. Þar var skemmtilegt drullumall. Páll átti endur. Þær voru þarna í grenndinni að drullumallast eins og við. - Okkur hafði aldrei verið bannað neitt í sambandi við endurnar hans Páls svo…… þarna var tækifæri.
Við rukum af stað á eftir öndunum. Ég held að tilgangurinn hafi verið fyrst og fremst að athuga hvort þær gætu flogið. Endurnar voru feitar og komust ekkert úr sporunum og því síður að þær gætu flogið. Á endanum gafst ein þeirra upp og við náðum henni. Þetta var ótrúlega spennandi. Nú varð að taka ákvörðun um öndina. Sjálfsagt var, fyrst við vorum búnir að ná henni, að eiga hana. Samt vissum við að þetta var ekki alveg eftir bókinni og grunuðum að ekki yrðu allir ánægðir með afrekið. Því tókum við eftir spekúlasjónir, ákvörðun um framhaldið, að öndina skyldum við samt eiga, og ala hana sjálfir. Samviskan var samt ekki hreinni en svo að við vissum að ef við færum með hana heim si svona, yrðum við örugglega látnir skila henni strax og til þess var eignarrétturinn þá þegar orðinn of sterkur.
Nú upphófst mikil svaðilför með öndina undir höndum. Við óðum upp eftir læknum svo enginn sæi okkur. Alla leið upp í "Drasl" en það var skemmtilegur staður með mikið af bílhræjum sem hent hafði verið, uppáhaldsstaðurinn okkar. Þetta var þar sem lækurinn skiptir sér vestan við Skálann, sem reyndar var ekki risinn þá. Síðan lá leiðin niður eftir vestari læknum alla leið á móts við hellirinn rétt við bæinn heima hjá mér. Okkur hafði tekist að komast óséðir alla leið.
Og þarna vorum við komnir..... og öndin. Lengra hafði áætlunin ekki náð. Það var orðið áliðið og við þurftum að komast heim. Góð ráð voru dýr, ekki gátum við sleppt henni þarna, þá kæmist upp um okkur. Þarna héngum við góða stund og hugsuðum ráð okkar. Loksins urðum við sammála um að við yrðum líklegast að drepa hana.
Það snjallræði datt okkur í hug að auðveldast var að drekkja henni, svo við rúlluðum okkur niður að læk. Rúnar hélt öndinni báðum höndum og ég tók um hausinn á henni og stakk honum í kaf. Öndin spriklaði. Eftir stutta stund spurði Rúnar hvort ég héldi ekki að hún væri dauð... ég gáði, lyfti hausnum uppúr og kíkti framan í hana. Hún var sprelllifandi. Önnur tilraun og það var beðið góða stund með andarangansræfilinn á kafi. Nú hlýtur hún að vera dauð, og enn var kíkt framan í hana og sem fyrr lét hún engan bilbug á sér finna (var okkur sennilega ákaflega þakklát fyrir óþolinmæðina, því hún greip auðvitað andann í hvert skipti sem við kíktum) Í þriðja sinn reyndum við og ekkert gekk. Þá varð okkur ljóst að það var ekki hægt að drekkja öndum. Nú voru góð ráð enn dýrari, öndin var með okkur sprelllifandi og nú var orðið mjög nauðsynlegt að komast heim.
Þá komum við auga á gamlan varpkassa frá hænunum á kafi í rabarbaragarðinum. Sama hugmynd spratt upp hjá okkur báðum, þar gætum við haft hana, lokað hana þar inni og alið hana þar. Við læddumst þangað, tróðum öndinni í varpkassann og settum spýtu fyrir. Hróðugir fórum við svo heim saklausir og yndislegir garmar. Við vorum sestir inn og farnir að gæða okkur á einhverju góðgæti. Þá kemur Benni bróði minn inn og fer að tala um að hann heyri eitthvað garg úti. Fólkið fer út fyrir og allir hlusta á gargið. Það kom frá rabarbaragarðinum.....
Við vorum framlágir og skömmustulegir litlir pjakkar með gargandi önd undir hendinni sem gengum til baka, að skila henni aftur á sinn stað.

Datt í hug að setja þetta hér inn þó mínar nánustu hafi líklega heyrt á þetta minnst.

Föðurland

vort er á himnum..... segir í helgri bók. Pabbi gaf mér land í Fljótshlíðinni fyrir margt löngu síðan. Einn hektari í þessari fögru sveit er minn. Skikinn minn heitir eðlilega “Föðurland”. Sveitin mín þar sem bændurnir voru ósköp venjulegir kallar sem gjarnan voru nefndir við bæinn sinn, hefur breyst. Mundi á Kvoslæk er allur, Siggi í Stöðlakoti er líka allur og Ragnar í Bollakoti ásamt fjölda annarra sem minningarnar kalla fram. Gamla sveitarómantíkin er hverfandi gæði, hraðinn og stressið nálgast óþægilega þennan fagra reit. Fljótshlíðin er orðin einn vinsælasti staður landsins til sumarhúsabyggða. Ekki nóg með það því þangað sópast aðallinn. Fljótshlíðin er “inn” í dag. Milljarðamæringarnir sem Ísland elur af sér í dag streyma í Fljótshlíðina til að kaupa lönd og byggja hallir.Ég er ekkert hrifinn af þeirri innrás, vildi heldur að þeir héldu sig við útrásina sína.
“Föðurlandið” mitt í Fljótshlíðinni ætla ég að vernda sem sveitalubbasetur. Ég ætla ekki í kapp við millana um fermetra og flottheit. Ég ætla að hafa kofann lítið og fábreytt kot, en ég ætla að panta inní hann ró og frið gamla sveitamannsins, sem er horfinn.
Ég ætla að fá mér hundrað ára klukku sem telur tímann hægt og segir mér með rólegu gamaldags slagverki hvað tímanum líður.
Og það verður notalegur gamall lesstóll á veröndinni.
Restina má Erla mín svo fylla upp með “dóti” sem henni einni er lagið að raða saman í notalega heild.
Föðurland vort, - er í Fljótshlíð í bili.

Laugarvatnsþanki

Yndislegasti tími ársins er að renna skeiðið. Hér sit ég einn og sötra kaffið mitt í sumarbústað austur á Laugarvatni. Ég hef verið að smíða hér í fallegu iðjagrænu umhverfi. Eigendurnir, þau hjónin Magnús og Birgitta, hafa verið mikið hér með mér. Magnús hefur verið endurskoðandinn minn til margra ára. Birgitta er listakokkur og hef ég notið góðs af því, sælkerinn sjálfur. Ekki að ég hafi endilega svo gott af því, finnst ég stundum fullframstæður, en jafna mig alltaf furðufljótt á þeim þankagangi.

Haustið er að koma og brátt fara laufin að taka á sig annan blæ. Eitt og eitt þeirra er farið að roðna við tilhugsunina. Haustlitirnir, eins og þeir eru fallegir, minna á hið óumflýjanlega, vetur er handan hornsins. Tíminn heldur áfram róli sínu hvað sem öðru líður og hjól endurtekninganna snýst áfram, hring eftir hring.
Ein mannsævi er ekki svo margir hringir. Afar mínir og ömmur eru löngu horfin, sömuleiðis pabbi.
Ótrúlega mikið rétt hvað við erum eins og stráið sem vex upp að vori og fellur að hausti.
Að gleðjast yfir lífinu eins og það kemur manni fyrir sjónir er gæfa. Að kunna að sjá fegurðina í kringum mann er hamingja. Ég horfði hugfanginn á Smyril verja óðalið sitt hér í fjallinu, Hrafninn lét í minni pokann fyrir honum og snáfaði burt gargandi af pirringi, það var magnað. Eða bara horfa á dans fiðrildanna í blágresinu og fylgjast með suði fiskiflugunnar sem svo gjarnan fylgir heitum sólardögum, þau lifa ekki veturinn. þetta er lífskúnst. Góð tilhugsun að vera ekki fiðrildi. Lífið er gott, það er gjöf sem varir of stutt til að láta allt það góða sem við götuna liggur, fram hjá okkur fara.
Annað er aum mistök.

Það er víst þannig....!

"Allir sveppir eru ætir..............sumir bara einu sinni". Sagði breskur læknir sem staddur var á Kringilsárrana í morgun, en hann fann svepp þar og át hann án þess að þekkja hann.
Skondinn.

Að vita meira og meira...

Skólinn byrjaður á fullu gasi. Það er ekki verið að tvínóna við hlutina í lagadeild. Manni er stökkt í lesturinn með látum. Mér lýst ágætlega á fögin þessa önnina, nema kannski þjóðarréttinn, sem mér sýnist vera óskemmtilegt fag með afbrigðum, þó ekki alveg að marka ennþá.
Skattarétturinn kemur skemmtilega á óvart. Líflegt og afar praktískt fag.
Svo sit ég einn kúrs með dóttur minni Írisi. Það er skemmtilegt og skondið um leið. Efast um að hún hafi nokkurn tíman látið sér detta í hug að hún ætti eftir að setjast á skólabekk með gamla og það í lagadeild. En svona er lífið óskrifað blað og ómögulegt að segja hvað framtíðin ber í skauti sínu, skemmtileg sinfónía.

Verð að segja frá því að um helgina átti ég afar góðan tíma með góðum vinum mínum Rúnari frænda og Yngva Rafni Yngvasyni á urriðasvæði Laxár í Aðaldal. Við veiddum ágætlega og allt á flugu. Fluguveiði er hálfgerð nýlunda hjá mér, svo þetta var hálfgerð eldskírn hjá mér, en það má ekki veiða á annað agn þarna en flugu.
Heitt var í veðri, svo heitt að bæði menn og fiskar voru í hálfgerðu móki. Enda fór ekki að veiðast fyrr en dró fyrir sólu og golaði aðeins. Það var ferskur andvari og kærkominn.
Ég hafði afar gaman af flugunni, þó ekki þeirri náttúrulegu en þær virðast halda að ég sé eina mannvera sem er æt ef þær hafa val, og eins var félagsskapurinn góður.
Ég geri mér vonir um að geta farið eitthvað meira í veiði í haust. Allavega eigum við bræðurnir eftir að kíkja eitthvað, ef að líkum lætur.
Ég gisti í íbúðinni hennar Eyglóar minnar en hún var sjálf hér fyrir sunnan. Hún er nú að leita að leigjendum að íbúðinni sinni, hún er einnig að leita að lítilli íbúð til leigu hér á höfuðborgarsvæðinu.

Jæja það er víst best að halda sér við efnið og kíkja aðeins á fjölskyldu og erfðarétt, gæti verið athyglisvert fag.

Njótið daganna

"Góður endir...

á vondu ferli" sagði Davíð. Err listinn er dauður. Ég segi: Farið hefur fé betra.